ΟΤΑΝ ΕΧΕΙ ΤΟ ΠΟΥΓΚΙ ΜΟΥ ΟΛ' ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ

ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ

Μια βόλτα στην Ομόνοια.
Εγέμισε δαιμόνια.

΄Ελληνες με σκουλαρίκια.
Μετανάστες με σαρίκια.

Οι μισοί μαστουρωμένοι.
Οι άλλοι μαρμαρωμένοι.

Μας ταϊζουν όλους φύκια.
Μας ταράξαν στα μανίκια.

Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών.
Ελλάς Ελλήνων Αλβανών.

Με τις φυλές του Ισραήλ
και τον Προφήτη Δανιήλ.

Δεν μας σώζουν οι προφήτες
Από τους σκληρούς τους θύτες.

΄Ελληνα δοκιμασμένε
από όλους ξεχασμένε.

Αντιστάθηκες στα έπη,
μα σου κλέψανε την τσέπη.

Οι δικοί σου και οι φίλοι,
σου πικράνανε τα χείλη.

Ξέχασες τη Μικρασία;
Δεν σου δώσαν σημασία.

Τάβαλες με τα θηρία.
Σ’ έγραψε η Ιστορία.

΄Εμεινε η απορία.
Πώς σου έδωσαν ψυχία!

Tώρα έμεινες στον άσσο.
Δεν μπορείς να κάνεις πάσσο.

Άλλη μια φιλοφροσύνη.
Με μπόλικη καλοσύνη.

Θα σηκώσεις το κεφάλι.
΄Εχεις μια καρδιά μεγάλη.

Άλλη φορά να προσέχεις.
Εμπιστοσύνη μην έχεις.

Γεώργιος Βελλιανίτης